Pałac w Gorlicach to zabytkowy dwór, którego historia sięga początków XIV wieku, kiedy to właścicielami terenu była rodzina Dembowskich. Jeszcze do końca XVIII wieku pałac należy do Władysława Dembowskiego, by na przełomie wieków doszło do wykupienia go przez przyszłego zięcia –Władysława Długosza. Transakcja miała pomóc Dembowskiemu, który popadł w ogromne zadłużenie. To właśnie Władysław Długosz był pomysłodawcą budowy pałacu, zaprojektowanego specjalnie na tę okoliczność przez architektów Fellner&Helmer.

Wybudowany na początku XIX wieku pałac – zlokalizowany na terenie wcześniejszego dworu i zbudowany z cegły i kamienia – zawiera cechy stylu wiedeńskiej secesji z elementami neobarokowymi. Elewacja pomalowana została na kolor bladoróżowy, zaś balustrady i gzymsy ozdobione zostały dekoracyjnymi wazami z piaskowca. Od  drugiej strony pałacu znajduje się trzy poziomowy taras, który jest wspaniałym punktem widokowym na dolinę rzeki Sękówki, kościół, cmentarz i kaplicę grobową Długoszów. W czasie I wojny światowej pałac zostaje częściowo zniszczony, zaś w roku 1928 dwór w Siarach spotyka kolejne nieszczęście – pożar, którego skutki zostają jednak szybko zniwelowane, a pałac zostaje  odbudowany na kształt wcześniejszego.

Gdy w 1937 roku umiera Długosz, jego majątek przejmuje syn Tadeusz. II wojna światowa oznacza dla pałacu dewastację i rozgrabienie wielu cennych rzeczy przez stronę sowiecką. Istnieją dokumenty potwierdzające, jako że w pałacu zlokalizowany był szpital. Lata 1945 – 1987 to okresu upaństwowienia majątku. Kolejnymi użytkownikami stają się kolejno: Urząd Ziemi, Samopomoc Chłopska, PGR, a następnie (od marca 1950 r.) Państwowa Stadnina Koni w Siarach. W tym też czasie, bo w 1976  roku pałac zostaje wpisany do rejestru zabytków. Liczne zaniedbania doprowadzają do nieodwracalnych zniszczeń w strukturze zabytku, a także parku i ogrodu otaczającego pałac. Następnym właścicielem, jedynego przykładu architektury secesyjnej w południowej Polsce była Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. W 1996 r. „Zespół pałacowo-parkowy” został odkupiony przez Barbarę Dustanowską-Długosz, wdowę po Jerzym Długoszu.